“İçinizdeki çocuğun elinden tutun. O çocuk için imkansız diye bir şey yok.” der Paulo Coelho. Birçok yazar, düşünür ve psikolog o çocuğun önemini bize sık sık hatırlatıyor. Peki içimizde yaşayan o çocuk kim aslında?

İçimizdeki çocuk, çocukluğumuzun birçok noktasında kendimizin bir temsili olarak bize eşlik ediyor. Şöyle de diyebiliriz ki, farklı yaşlardan iç çocuklara sahibiz. Bu parçamız, gerçek çocuklar olarak deneyimlediğimiz doğal coşkumuz, merakımız ve yaratıcılığımızla çok bağlantılı. Bu özel çocukla bağlantı kurduğumuzda farklı ve yeni şeyler üretebilir, kendimizi tam olarak gerçekleştirebiliriz. Çünkü bu gücü bize içimizdeki çocuk verebilir. Yetişkin yanımız, hep hayatın ciddi ve belirgin yanıyla ilgilenirken içimizdeki çocuk meraklı, yenilikçi, cesaretli, her şeyi oyuna ve eğlenceye çeviren neşeli yanımızdır. Büyüdüğümüzde, ebeveyn olduğumuzda, modern hayatın içinde kariyer peşinde koştuğumuzda içimizdeki çocuğu görmezden gelmeye başlarız. Ama Edip Cansever’in dediği gibi “gökyüzü gibi bir şey bu çocukluk, hiçbir yere gitmiyor.”

Çocuklar aslında tam anlamıyla gördükleri her şeyin, her anın tadını çıkarıp keyif almasını bilirler. O yüzden küçük bir çocukla yolda yürürken her adımda durup etrafı izlemelerine, hayvanlara ve bitkilere bakmalarına tanık oluruz. İçimizdeki çocukla bağlantı kurmamızın saklı formülü de işte burada. Gözümüzün önünden akıp giden hayatın gerçek anlamda farkına varmak, keyfini çıkarmak bizi çocukluğun o kendine has mutluluğuna ve huzuruna geri götürür. Peki o özel çocukla nasıl bağlantı kuracağız?

İçimizdeki çocuk; çocuğumuzla parka gidip sallanmak istediğinde onu duymalıyız, abur cubur yemek istediğinde kendimize ara sıra izin vermeliyiz, kulaklıkla müzik dinlerken dans etmek istediğinde onu ayıplamamalıyız, toplantıda “acıktım” demek istediğinde onu bastırmamalıyız, oyun oynamak istediğinde bahaneler üretmemeliyiz.